اشعار

قــامت کمان کند که دو تا تیـر آخـرش            یک دم سپـر شــونــد بـرای بــرادرش

 خون عقاب، درجگر شیرشان پُر است            از نسل جعفرند و علی، این دو لشکرش

این دو ز کودکی ، فقط آیینه دیــده اند            آیــیـنــه ای که آه نــســازد،  مُـکـدرش

«واحیرتا » که این دو،جوانان زینبند؟           یا ایـسـتــاده تیغ دو سر، در بـرابرش ؟

با جان و دل، دو پاره جگر وقف میکند           یک پاره جای خویش و یکی جای همسرش

یک دست، گرم اشک گرفتن ز چشم هاش          مشغول عطر و شانه زدن، دست دیگرش

چون تکیه گاه اهل حرم بود و کوه صبر          چشمش گُدازه ریخت  ولی زیر معجرش

زینب،همان شُکوه که ناموس غیرت است         زینب که در مـدیــنه قُـرق بود معــبــرش

زینب،همان که فاطمه ازهر نظر شده است         ازبس که رفته این همه، این زن به مادرش

زینب،همان که زینت بابای خویش بود         در کــربــلا شـدند، پــسـرهاش، زیورش